Op dit soort momenten is de dag nog maar net begonnen en je staat al 3-0 achter. Hoog in je emotie, super gefrustreerd en met een gevoel van onmacht begin je aan je eigen ochtendroutine. Daarboven ligt er een in bed terwijl er aan jouw al zo lange to-do lijst alleen maar taken bijkomen. Want nu hij/zij niet naar school gaat, zal je ook eerst nog even een afmelding op school moeten maken... of niet... 

Als ik nou nog één keer roep... misschien komt hij of zij dan wel uit bed? Wat zal school wel niet denken? Nou... lekker dan, ik maar werken en jij lekker in je bedje liggen??? Je moet toch naar school? Hoe moet dat nou verder? Heb ik het wel vaak genoeg geprobeerd? Echt, ik werd er helemaal gestoord van! Frustratie, woede, onmacht en verdriet. Daar kwamen de zorgen om de rest van de dag nog bij... 

Hoe vaak ik niet huilend van woede en onmacht aan mijn bureau heb gezeten of onder de douche heb gestaan... ik weet het niet meer. Wat ik wel weet is dat ik me zó ontzettend alleen voelde juist op deze momenten. Ik zat er helemaal doorheen. Ik was boos, moe en gefrustreerd. Het leek ook wel alsof ik de enige gek was die zich ergens druk om maakte in de ochtenden. En natuurlijk: Het was mijn keuze om elke dag opnieuw maar weer te proberen om hem uit bed te krijgen... dat is waar... maar ook dat was niet helemaal mijn eigen keuze. Er is namelijk zoiets als ouderlijke plicht en verantwoordelijkheid. Je kind moet naar school en als ouder ben je daar nou eenmaal verantwoordelijk voor... 

Geloof me, ik heb vaak genoeg gevraagd om en gezocht naar concrete en fysieke hulp in deze ochtenden. Die is er niet. Wat was het fijn geweest als op dat moment de jeugdzorgmedewerker het over had genomen, hem/haar het bed uit had gepraat en had gezegd: "Kom, ik regel het, ga jij maar douchen en je klaar maken voor je werk"

Maar je staat er alleen voor, bewapend met alle tips en tricks vanuit de wekelijkse (ambulante) jeugdzorg begeleiding en alle goedbedoelde adviezen vanuit je omgeving. Wat was het fijn geweest om altijd iemand naast me te hebben om me juist op die momenten gerust te stellen, even te luisteren naar mijn frustratie en onmacht, om me een zetje in de juiste richting te geven, me te helpen om het "los" te laten voor nu en te kalmeren. Maar die was er niet.