Wat als een ouder wél aan de bel trekt, maar de jeugdzorg een wachtlijst heeft van maanden? Wat als school zegt: “We hebben geen capaciteit”? Wat als instanties elkaar aankijken, maar niemand echt handelt?

In het plan van de VVD om ouders te straffen als hun kind crimineel gedrag vertoont, klinkt de roep om verantwoordelijkheid. Begrijpelijk. Maar het mist de nuance. Want niet elke ouder die ‘niets doet’, doet dat uit onwil. Soms is het onmacht. Soms is het een systeem dat faalt.

Onder nieuwsberichten regent het reacties: “Waar zijn die ouders?” “Ze moeten gestraft worden!” “Kind van 14 op straat? Onbegrijpelijk!” "Het zal je kind maar zijn!"

Maar wat doet dat met ouders die wél alles doen? Die zich al schamen, zich schuldig voelen, zich verdedigen en zich uiteindelijk isoleren. De publieke veroordeling duwt hen verder uit het systeem. Terwijl ze juist steun nodig hebben.

Hoogleraar Veroni Eichelsheim waarschuwt: Straffen werkt averechts. Samenwerken met ouders, ondersteunen waar het schuurt en erkennen dat opvoeding niet alles bepaalt. Dát is de weg vooruit.

We moeten stoppen met wijzen. En beginnen met helpen.

Dus: waar zijn de ouders?
Misschien wel overal.
Maar ze kunnen het niet alleen.
En ze verdienen beter dan een vingerwijzing.